De afscheiding van de West Bank

De tijd vliegt hier voorbij! Inmiddels zit ik hier alweer drie weken en voel ik mij een echte inwoner van Jeruzalem. Over het algemeen kan ik overal mijn weg vinden, zelfs in het gekrioel van de oude stad. Nadat ik echt begonnen was met het doen van de eerste interviews vond ik dat het wel weer tijd was voor een weekendje vakantie. Tara, mijn oude huisgenootje was toevallig in Amman voor Aisac en leek het wel leuk om een weekje naar Jeruzalem te komen samen met haar collega Ward. We hebben heerlijk de tourist uitgehangen en de belangrijkste plekken in Jeruzalem gezien. Alleen het terrein van de Dome the Rock op de tempel berg hebben we nooit gehaald. De Israeliers bepalen namelijk sinds rellen van een aantal jaar geleden wie er wanneer naar binnen mag. En toeristen zijn alleen maar welkom van zeven tot tien uur ‘s ochtends. Zaterdag waren we dus sowieso al te laat en aangezien we zaterdag avond per ongeluk toch iets te veel biertjes op hadden tijdens het eten en we iets te lang bleven plakken in te stad leek het onmogelijk om deze tijd op zondag ochtend te halen. Echter waren we alle drie om tien voor negen wakker en stonden we in tien minuten buiten en om tien over half tien in de rij voor de ingang. Helaas bleef het daarbij omdat om tien uur de deur voor onze neus gesloten werd. Niemand mocht er meer in.. Super irritant!
Na te hebben ontbeten in de zon, jaja de zon was er dan eindelijk nadat het vorige week twee dagen geregend had en het de hele week echt koud was. Gevoels temperatuur vaak onder de tien graden. Iets waar ik en de stad niet echt op voorbereid waren. Zonder fatsoenlijke schoenen en straten die meer op rivieren leken had ik elke dag natte koude voeten, bah. Maar goed nu scheen dus eindelijk de zon en hebben we er heerlijk van genoten op de olijf berg met prachtig uitzicht over de stad. Zondag middag besloten we nog snel even naar Bethlehem te gaan. Dit ligt in de West-Bank en zeker terug moet je vaak door een checkpoint. Natuurlijk bedacht ik me pas in de bus dat ik geen paspoort ofzo bij me had.. Oeps.. Gelukkig lieten ze me na een beetje lief lachen op de terug weg toch door, maar had het wel even benauwd. Zo’n checkpoint heeft echt een nare sfeer. Bethlemem is een stad waar je goed de afscheiding merkt die het Israelische leger oplegt aan de Palestijnen. Daarnaast is het een mooi oud stadje met een gezellige sfeer en natuurlijk de heilige grond van de geboorte van Jezus. Ik probeer deze periode alle goden te eren, mocht er dan toch een zijn ben ik op de meest belangrijke plekken geweest ;)
De afgelopen week stond nog meer in het teken van de struggle die de Palestijnen meemaken. Ik ben namens CDCD, de NGO waar ik nu voor werk, met een delegatie van hoogleraren van Stanford die werken voor het Stanford conflict center de hele week op pad geweest in de West-Bank om gesprekken te voeren met non-violent en populaire resistance activisten over de situatie nu, de non-violent projecten waar zei aan werken en wat hun ideeen hierover zijn. Super interessant! Maar ook wel heftige lange dagen! We hebben veel gezien, zoals de security leugen waar de afscheidingsmuur voor verkocht wordt door de overheid aan het Israelische volk terwijl je er op sommige plekken gewoon met een deur door heen kan zonder dat er ook maar iets van camera’s of militaire te zien zijn. In Nilin, een klein dorpje die ingesloten wordt door israelische settlements en de muur wilde we nog even gaan kijken naar het laatste gedeelte van de weekelijkse protesten. Terwijl we een plek probeerde te zoeken vanwaar we het konden zien zaten we er opeens een soort van midden in en stonden we zowat oog in oog met een groepje zwaar bewakende militaire. De amerikaanse dame riep onmiddelijk “Oh my god, oh my god” en ik moet ook zeggen dat het niet echt een gemakkelijk moment was. Ze zijn niet zo gedient van pottenkijkers en kunnen erg vervelend gaan doen, daarnaast zijn al die wapens ook niet echt een gerustellend idee. Gelukkig vonden ze het opjagen van de laatste tien demonstraten interesanter en lieten ze ons met rust. Van redelijk dicht bij konden we zien hoe ze achter deze jongeren aanredden die niet zoveel meer deden dan wat dingen roepen en het dragen van een palestijnse vlag. Er werd behoorlijk, in mijn ogen onnodig, met traangas geschoten. Het was een bizar aangezicht. Het bizarre van, dit toch wel erg lijkend op een apartheids systeem, was ook goed te merken in Hebron. Dit is namelijk de enige Palestijnse stad waar de settlementers ook in de stad zitten. Er is een hele weg voor die totaal afgesloten is voor Palestijnen omdat er op een paar plekken Israeliers wonen. Dit is midden in het centrum, alle winkels zijn er gesloten en de paar palestijnen die er nog wonen moeten via hun ramen en daken naar de straat waar ze wel mogen komen omdat ze de voordeuren niet meer mogen gebruiken. De settlementers die in de gebouwen boven de markt wonen vinden het de normaalste zaak om hun afval zo op de mensen en producten van de markt te gooien zodat de eigenaren van de winkels zich genoodzaakt zagen om er een zeil op te hangen. Uiteraard zijn dit niet de standaard Israeliers maar een klein groepje hele fanatieke zionisten. Het irritante is alleen dat de overheid en het leger het allemaal maar oke vind. Er zijn in deze stad meer dan duizend militaire gestadioneerd voor minder dan 400 zionisten. Ik vind het bizar dat dit kleine groepje zionisten zoveel macht heeft in de regering. Jullie zouden eigenlijk allemaal even een filmpje moeten kijken op youtube van Hebron. En voortaan geen spullen meer kopen die uit bezet gebied komen. Als het goed is kun je dit zien op de verpakking, aangezien de EU dat laatst verplicht heeft gemaakt.
Al met al dus hele bijzondere dagen en een hele gave ervaring waarbij ik goede contacten heb opgedaan voor mijn onderzoek en weer veel nieuwe dingen heb geleerd. Ik moet zeggen dat nog niet echt veel vertrouwen heb gekregen in het vinden van een oplossing, en heb ik heel veel bewondering voor de mensen die in zo’n ongelijke machtsrelatie toch proberen zonder geweld dingen aan de kaart te stellen in de rest van de wereld en hun eigen gemeenschap probeert te mobiliseren voor een vrijheidsstrijd zonder geweld!
Oh, en Purim viel een tikkeltje tegen. Het was wel een leuk feestje maar haalt het toch echt niet bij carnaval. Misschien had dat ook iets te maken met het feit dat ik op maandag ochtend weer om acht uur op kantoor moest zijn en de feestjes pas rond elf uur opgang kwamen. Iedereen was wel leuk verkleed maar er waren geen feesten opstraat en er was niet dezelfde sfeer als met carnaval. Het is meer zoals een thema feestje.